64 kg !!!!!!!

Jupi !!! 64 kg na liczniku! Plus 50 dkg, ale przeciez 64,5 to wciąż 64 kg, prawda? :)))) Ważę pół kilo mniej niż przed ciążą!!!!

Samopoczucie poszybowało w górę, siłownia dziś zaliczona, przygotowane pyszne i zdrowe  śniadanko pierwsze i drugie dla całej rodzinki, słońce świeci, aż się chce żyć!!!

Teraz tylko z niepokojem myślę o jutrze, bo na ABT trener zrobił nam taaaaaki wycisk na ręce, że boję się, że nie podniosę Dżemika z powodu zakwasów:)

Na fali dobrego humoru zastanawiam się nad kupnem książki Ewy Chodakowskiej, myślicie, że warto?

Miłego dnia!!!!!

Kasia Bosacka cudnie chudnie

Jestem osoba uzależnioną od kupowania książek o odchudzaniu. Szczególnie interesują mnie poradniki zajmujące się psychologiczną stroną problemu, ale nie tylko. Książki o dietetyce bardzo często kupowałam (podobnie jak miesięczniki Shape w poszukiwaniu kopa, inspiracji, czegoś, co wyzwoli we mnie nowe pokłady dietetycznej energii.

W tym tygodniu w ramach poszukiwania inspiracji nabyłam książkę autorki jednego z moich ulubionych programów: „Wiem, co jem” – Kasi Bosackiej.

„Kasia Bosacka cudnie chudnie” to – jak głosi okładka – zbiór przepisów, porad, motywacji i wszystkiego, co pomoże nam chudnąć. Czy poradnik spełnia te obietnice? Moim zdaniem tak!  Mimo tego, że w diecie, którą stosuje i opisuje pani Kasia „nie ma nic odkrywczego, zaskakującego, żadnego „łał”, „ożesz ty!”, ani nawet „no co ty?”. (…) jest dość nudna, żmudna i trudna, w żadnym razie nie sposób określić jej jako diety cud”.

Jest taka, jaka moim zdaniem powinna być dieta: prosta, tania, bezpieczna i skuteczna. Opiera się na najzdrowszych, dostępnych w naszych sklepach produktach. Niby żadnych rewelacji (i rewolucji), ale w tym tkwi siła książki. Kolejnym argumentem za zakupem jest bardzo lekkie pióro. Książkę czyta się jednym tchem, jest napisana bez zadęcia, moralizowania, patosu. Jest lekko i zabawnie, a jednocześnie przemycona jest spora ilość wiedzy na temat popularnych diet, wody, herbat odchudzających, soli itp.

Świetny jest rozdział pt. „Na zakupach”. Autorka  po kolei omawia każda z grup żywnościowych, dowiadujemy się, jak kupować i na co uważać wybierając  m.in. jajka, makaron, warzywa i owoce, ryby, płatki śniadaniowe, czy chleb.

Atrakcyjna oprawa graficzna przyciąga wzrok. W książce roi się od ładnych zdjęć i zabawnych ilustracji.

Przepisów może nie jest jakoś strasznie dużo, ale  wyglądają naprawdę atrakcyjnie oraz – co dla mnie bardzo ważne – nie wymagają spędzania długich godzin w kuchni.

„Kasia Bosacka cudnie chudnie” to świetna książka dla osób, która wkraczają na drogę health life i nie bardzo wiedzą, jak się do tego zabrać. Osoby, które dietetyka interesują się już jakiś czas mogą, ale nie muszą być odrobinkę rozczarowane – głównie przez ten brak nowych, rewolucyjnych rozwiązań, mnie jednak książka przypadła wybitnie do gustu – pewne sprawy podporządkowała, no i czuję znowu takiego małego kopa, a przecież głównie o to mi chodziło.:)

Wpis politycznie niepoprawny, ale prawdziwy

Nie wiem, co mi ostatnio przyszło do głowy, ale po obejrzeniu nowego programu na TVP2 pt. „Życie od kuchni” poczułam, jakby mnie ktoś rąbnął w głowę. Spojrzałam na dwoje bohaterów (babka -32 lata i facet – 37) i wyobraziłam sobie siebie i swojego męża na ich miejscu i zmartwiałam.

Nie wiem, czy macie tak samo, ale jak widzę ludzi około 30-tki, z baaaardzo widoczną nadwagą lub otyłością od razu wyobrażam sobie, kim Ci ludzie są. To silniejsze ode mnie i pewnie powinnam z tym walczyć, bo to takie politycznie niepoprawne, ale w zaniedbanym grubasie automatycznie widzę osobę:

- leniwą

- niezorganizowaną

- nieumiejącą poradzić sobie z własnymi emocjami

- nieszczęśliwą

- zmęczoną

- nudną

- bez zainteresowań

- bez przyjaciół

 - NIE PANUJE NAD WŁASNYM ŻYCIEM

- która po pracy je na kanapie niezdrowe żarcie przed telewizorem.

- a w weekend powoli porusza się po hipermarketowych alejkach w poszukiwaniu promocji na niezdrowe żarcie.

Jak widzę dwoje 30-latków z normalnymi, zadbanymi ciałami od razu dobudowuję sobie ich „historię”:

- pomysłowi, kreatywni, roześmiani, energiczni

- z masą przyjaciół, z którymi robią fajne rzeczy

- po pracy jadą na siłownię lub spacer

- a w weekendy jeżdżą na rowerze.

Niesprawiedliwe? Z całą pewnością. Wiem, że to stereotypy, wiem, że nie powinno się ludzi w ten sposób stygmatyzować. Nie można przecież wnioskować czegokolwiek na temat charakteru, przyzwyczajeń, czy usposobienia danego człowieka tylko na podstawie jego wyglądu – to takie powierzchowne… W końcu każdy z nas zna grubasów, którzy nie spełniają opisanych przeze mnie kryteriów, podobnie jak osoby szczupłe nie zawsze dbają o siebie, a sylwetkę zawdzięczają genom. Ale to silniejsze ode mnie i jestem pewna, że wielu z nas kieruje się takimi schematami w myśleniu.

Jestem młodą duchem, wesołą, energiczną, z całą masą pomysłów, zainteresowań i znajomych osobą i przeraża mnie, że ktoś (np. na rozmowie kwalifikacyjnej) mógłby skreślić mnie tylko z powodu tego, jak wyglądam.

No więc okazuje się, że poza typowo zdrowotną motywacją do zdrowego żywienia (i życia przy okazji) mam wielką, mega istotną motywację … (jakby ją tu nazwać…) SKOJARZENIOWĄ. Bo ja nie chcę się nikomu kojarzyć z lenistwem, brakiem energii, niechlujstwem.

PS. A  ze swoim schematycznym podejściem do osób z nadwagą walczę, bo to pochopne, nietaktowne i bezmyślne. Ale kto z nas tak nie czuje w pierwszym odruchu?